Σύμφωνα με το ψήφισμα της Γ΄ Εθνοσυνέλευσης στην Τροιζήνα στις 22 Φεβρουαρίου 1827 αποφασίστηκε ότι η ελληνική επικράτεια αποτελείται από όλες τις επαρχίες που επαναστάτησαν κατά της οθωμανικής κυριαρχίας μετά την έναρξη της Επανάστασης το 1821.
Οι περιοχές της Χαλκιδικής και του Ολύμπου είχαν επιχειρήσει ήδη από τη Γ΄ Εθνοσυνέλευση στην Επίδαυρο (1826) να κατοχυρώσουν το αντιπροσωπευτικό τους δικαίωμα. Η Εθνοσυνέλευση απέρριψε όμως το αίτημά τους, καθώς τα έγγραφα εκλογής των πληρεξουσίων τους κρίθηκαν άκυρα διότι δεν τηρήθηκε η προβλεπόμενη από τον εκλογικό νόμο διαδικασία για την ανάδειξή τους.
Αρκετά αφού είχε ξεκινήσει η βουλευτική περίοδος, στις 7 Νοεμβρίου 1827, παρουσιάστηκε αναφορά εκπροσώπων της Χαλκιδικής (Κασσάνδρας) που βρίσκονταν στο Ναύπλιο, στην οποία εξιστορούσαν τη συμμετοχή των κατοίκων της περιοχής στον Αγώνα και τις καταστροφές που υπέστησαν και αιτούνταν να γίνουν δεκτοί στην ολομέλεια οι δύο βουλευτές τους Κωνσταντίνος Αδάμ και Νικόλαος Ιωαννίδης, χωρίς να υπάρξει όμως κάποια απόφαση από τη Βουλή. Στις 4 Ιανουαρίου 1828 οι βουλευτές επανήλθαν με νέα αναφορά τους, η οποία συνοδευόταν και από το αντίγραφο της επικύρωσης του παραστατικού εγγράφου των αντιπροσώπων της Θετταλομακεδονίας, Φωκά Φραγκούλη και Παναγιώτη Ναούμ, καταγγέλλοντας τους τελευταίους ότι καταπάτησαν το αντιπροσωπευτικό τους δικαίωμα και ζητούσαν από τη Βουλή να αποκαταστήσει την αδικία. Η Βουλή απέρριψε την αναφορά, επικαλούμενη ότι οι αντιπρόσωποι της Θετταλομακεδονίας συμμετείχαν στις συνεδριάσεις από την έναρξη των εργασιών της βουλευτικής περιόδου και αυτοί αποτελούσαν τους μοναδικούς εκπροσώπους των περιοχών που επαναστάτησαν, ενώ χαρακτήριζε ως άκυρη οποιαδήποτε συμφωνία υπήρξε μεταξύ αυτών και της επιτροπής ελέγχου των παραστατικών εγγράφων.
Έτσι, όπως επιβεβαιώνεται και από τον κατάλογο μισθοδοσίας των βουλευτών με ημερομηνία 18 Ιανουαρίου 1828, ο Φωκάς Φραγκούλης και ο Παναγιώτης Ναούμ διετέλεσαν βουλευτές της επαρχίας Θετταλομακεδονίας από την α΄ συνεδρίαση της Βουλής (20 Ιουνίου 1827).
